Σύντομα η αγωνία μου λήγει, καθώς ένας ευγενέστατος, γεμάτος χαμόγελο κύριος μου ανοίγει την πόρτα. Τον «σκανάρω» λίγο για να καταλάβω αν με γελούν τα μάτια μου. Ηλικιακά τον «κόβω» περίπου στα 60 του, επομένως δεν πρόκειται για τον bodybuilder μας. Από πίσω του, δεσπόζει στον τοίχο μια τεράστια φωτογραφία από ένα γυμναστήριο και στο κέντρο ένας άντρας με μπράτσο όσο τα δυο μπούτια μου μαζί να σφίγγει σε σημείο που νομίζεις ότι θα σπάσει το τζάμι από την κορνίζα.
«Πέρασε μέσα» μου λέει με ευγενικό τρόπο και συνειδητοποιώ ότι σύντομα θα με οδηγήσει στο πρόσωπο που έχω έρθει να γνωρίσω. Ανταποδίδω την καλοσύνη καθώς με οδηγεί προς το σαλόνι όπου περιμένω να είναι ο κύριος Τζουρντός. Εκείνος όμως πουθενά.
Σαστίζω. Συνειδητοποιώ ότι δεν πρόκειται για κάποιο φίλο του Χρήστου Τζουρντού ή για συγγενή, αλλά για τον ίδιο. Καθώς κάθεται αρχοντικά απέναντί μου, βλέπω να διαγράφεται ο θηριώδης λαιμός του από την μπλούζα ενώ ένα flashback μου δημιουργείται από τη χειραψία-ατσάλι που κάναμε κατά την είσοδό μου.
Πώς γίνεται κάτι τέτοιο; Ο τύπος αποκλείεται να είναι πάνω από 80 ετών. Τον κοιτάζω και μια «ζήλεια» με πιάνει παρότι δεν ξέρω ακόμα πώς θα είμαι εγώ στη ηλικία του. Σίγουρα όχι σε τόσο καλή κατάσταση. Με ξεναγεί μέσα στο σπίτι και συνειδητοποιώ ότι σε κάθε γωνιά, όποιου δωματίου και να μπεις είναι προσαρμοσμέν τα πάντα με τέτοιο τρόπο ώστε να κάνει συνεχώς γυμναστική. Διάδρομος και ελλειπτικό μηχάνημα στο υπνοδωμάτιο, πάγκος για ώμους, κοιλιακούς και τρικέφαλους στο σαλόνι, ενώ το καλύτερο μου το φυλάει για την κουζίνα.
«Όταν μαγειρεύω κάνω πάντα λάστιχα για τα χέρια» αναφωνεί και αρχίσω να συνειδητοποιώ ότι ο άνθρωπός μας έχει τη γυμναστική στο πετσί του, σε τέτοιο βαθμό που τον έχει κρατήσει σε τρομερή φόρμα μέχρι και σήμερα.
Αλλά αρκετά με τις σκέψεις. Ας αφήσουμε να μιλήσει ο ίδιος.
-Πώς καταφέρνεις να είσαι σε τόσο καλή κατάσταση σε τέτοια ηλικία;
Το μυστικό είναι να σκέφτεσαι τα μελλοντικά γεράματα. Εγώ σκεφτόμουν από μικρός ότι ήθελα πάντα να καθυστερήσω το γεγονός να «φορτώνομαι» στην οικογένειά μου λόγω ηλικίας. Εγώ τα σκεφτόμουν συνεχώς αυτά γεγονός που με έκανε σήμερα στα 83 μου να μπορώ να έχω ακόμα αυτονομία. Δεν είμαι σε κάνα μοναστήρι προσκυνητής, στην πόλη ζω. Όλα αυτά με κύριο γνώμονα να μην γίνομαι φόρτωμα για τα μέλη της οικογένειάς μου.
Αναβολικά φοβάμαι να πάρω. Δεν τα εμπιστεύομαι και μόνο παρενέργειες μπορούν να προκαλέσουν. Θα ήταν εύκολο να πάρω και να φτιάξω και άλλο μυϊκό όγκο. Δεν μπορείς να φτιάξεις 6όροφη πολυκατοικία με θεμέλια για δύο ορόφους.
-Έχοντας κοιτάξει μια παλιά σου συνέντευξη, αναφέρεσαι στον εαυτό ως πρώην power lifter…
Σαφώς. Δεν μπορείς να είσαι ενεργός power lifter με γόνατα σαν τα δικά μου που έχουν υποστεί και τα δύο ολική αποκατάσταση από το υπερβολικό power lifting. Το power lifting είναι ένας συνδυασμός άρσης θανάτου και άρσης βαρών, οπότε τέτοιοι τραυματισμοί είναι απαγορευτικοί.
-Αφού το λύσαμε αυτό, ανάλυσέ μου πώς ξεκίνησε η σχέση με το γυμναστήριο και το bodybuilding;
Είμαι γέννημα-θρέμμα στην περιοχή της Δάφνης, η οποία κάποτε λεγόταν Κατσιπόδι. Εγώ γεννήθηκα το 1938, στις 5 Σεπτεμβίου. Όταν έγινε ο πόλεμος του ’40 στην Αθήνα πάθαμε μεγάλη ζημιά, καθώς όλα τα μαγαζιά έκλεισαν και άρχισαν να πλουτίζουν οι μαυραγορίτες. Εκείνο τον καιρό επικρατούσε η πείνα και αρκετός κόσμος πέθανε στην Αττική (περίπου 50 χιλιάδες) ανάμεσά τους πολλά παιδιά.
-Έχοντας κοιτάξει μια παλιά σου συνέντευξη, αναφέρεσαι στον εαυτό ως πρώην power lifter…
Σαφώς. Δεν μπορείς να είσαι ενεργός power lifter με γόνατα σαν τα δικά μου που έχουν υποστεί και τα δύο ολική αποκατάσταση από το υπερβολικό power lifting. Το power lifting είναι ένας συνδυασμός άρσης θανάτου και άρσης βαρών, οπότε τέτοιοι τραυματισμοί είναι απαγορευτικοί.
-Αφού το λύσαμε αυτό, ανάλυσέ μου πώς ξεκίνησε η σχέση με το γυμναστήριο και το bodybuilding;
Είμαι γέννημα-θρέμμα στην περιοχή της Δάφνης, η οποία κάποτε λεγόταν Κατσιπόδι. Εγώ γεννήθηκα το 1938, στις 5 Σεπτεμβίου. Όταν έγινε ο πόλεμος του ’40 στην Αθήνα πάθαμε μεγάλη ζημιά, καθώς όλα τα μαγαζιά έκλεισαν και άρχισαν να πλουτίζουν οι μαυραγορίτες. Εκείνο τον καιρό επικρατούσε η πείνα και αρκετός κόσμος πέθανε στην Αττική (περίπου 50 χιλιάδες) ανάμεσά τους πολλά παιδιά.
Εκείνη την εποχή σκέψου είχε φουσκώσει η κοιλιά του αδερφού μου του Βασίλη από την πείνα και στο τέλος πέθανε. Μετά από αυτό η μητέρα μου που είχε ήδη 5 παιδιά άρχισε να με προσέχει πολύ παραπάνω μια και ήμουν ο μικρότερος, ενώ ο πατέρας μου ήταν αιχμάλωτος στο ΠΥΡΚΑΛ (Πολεμικό Εργοστάσιο).
Σε μια περίοδο που η μητέρα μου δούλευε κρυφά για να μας ζει, εγώ έτρεχα στο νεκροταφείο στο Μπραχάμι προκειμένου να μαζέψω κόλλυβα και να τρέχω στα συσσίτια μπας και είμαι από τα τυχερά παιδιά που έπαιρναν κάτι για το σπίτι. Το να πάρεις μια κουταλιά κόλλυβα, ειδικά για έναν 5χρονο ήταν μεγάλο κατόρθωμα, ειδικά αν σκεφτείς ότι έπρεπε να βουτήξω ανάμεσα σε τόσα πόδια και επιβιώσω από τη λύσσα πολλών πεινασμένων 15χρονων. Άλλος τρόπος συλλογής φαγητού ήταν να αναζητείς τροφή στα σκουπίδια, καθώς τότε το Μπραχάμι ήταν περιοχή συλλογής σκουπιδιών. Θυμάμαι μαζεύαμε τα κουκούτσια από τις ελιές, τα οποία τα σπάγαμε και μέσα από τον πυρήνα βγάζαμε κάτι που μπορούσες να φας. Εάν δεν ήσουν παιδί της αλητείας, δεν επιζούσες. Επομένως από μικρός έμαθα να ελίσσομαι και να σκέφτομαι τι πρέπει να κάνω, ενώ ταυτόχρονα έπρεπε να κρύβομαι από τη μητέρα μου η οποία δεν ήθελε να ακούει ότι κινδύνευα προκειμένου να γλιτώσω το βαρύ της χέρι.
-Πώς όμως ασχολήθηκες με την άρση βαρών δεν κατάλαβα.
Εκείνα τα χρόνια με τον αδερφό μου τον μεγάλο είχαμε 5 χρόνια διαφορά και με ξυλοφόρτωνε πολύ άσχημα. Έβαλα λοιπόν σκοπό κάποια μέρα να τον κάνω να με φοβάται. Όταν πήγα στο νυχτερινό σχολείο λοιπόν έμαθα να σηκώνω βάρη. Επομένως όταν επέστρεψε ο αδερφός μου μετά από 4 χρόνια στα καράβια του την είχα φυλαγμένη. Και κάπως έτσι μπήκε το μικρόβιο, μέχρι σε σημείο να έχω σχεδόν πρωτόγονο γυμναστήριο με τσιμέντα στον κήπο μου.
Όταν λοιπόν επέστρεψε ο αδερφός μου την έφαγε την μπουνιά και τρόμαξε η μητέρα μου.
Ήμουν ο μοναδικός στη γειτονιά που ήταν καβγατζής από μικρός, έχοντας όμως πάντα ως αρχή να δέρνομαι μονάχα με μεγαλύτερους. Άμα έβλεπα ειδικά κάποιους αλητάμπουρες που είχαμε στη γειτονιά να δέρνουν τρεις έναν, έτρεχα αμέσως να πάρω το πλευρό του ενός.
Ταυτόχρονα όμως πρόσεχα και πολύ το κορμί και την υγεία μου. Κάπνιζαν και έπιναν οι φίλοι μου, εγώ ούτε να τα βλέπω. Ύστερα δοκίμασα ελληνορωμαϊκή πάλη αλλά δεν μου άρεσε που είχε τόσες λαβές και τεχνική, στον Εθνικό. Οπότε κάπως έτσι άρχισα την Άρση βαρών.
-Σε επίπεδο πρωταθλητισμού;
Αυτό είναι το μόνο που δεν ήθελα να κάνω. Ήθελε μεγάλη πειθαρχία, αλλά εγώ δεν ήμουν για τέτοια πράγματα. Την τρέλα την διέθετα με τα βάρη αλλά ήθελα να τρώω και τον μεζέ μου ή να πίνω το κρασάκι μου. Δεν άντεχα τις στερήσεις όταν ήμουν 15-16 χρονών.
Ο Γιάννης Ψάλτης είχε έρθει στον Εθνικό από την Αίγυπτο και θυμάμαι τότε στο ζετέ σήκωνε 160 κιλά κάτι που δεν το είχαμε ξαναδεί. Εγώ ας πούμε σήκωνα το πολύ 130 κιλά και πανηγύριζα. Και κάπως έτσι πήρα ερεθίσματα.
Μου άρεσε η υγεία απόλυτα και ταυτόχρονα το διάβασμα. Αυτό μου άνοιξε πολλούς ορίζοντες. Αργότερα με τα ταξίδια ως ναυτικός, μπόρεσα και είδα πολλά πράγματα τα οποία μου άλλαξαν εντελώς τον τρόπο σκέψης.
Η ζωή του αποτελεί μια απέραντη περιπέτεια. Μια ιστορία γεμάτη πολλές αποχρώσεις, άγχος, σκληρές αντιπαραθέσεις και καταστάσεις υπό το φόντο ενός πολέμου ή της χούντας. Ο θάνατος του μικρού του αδερφού ήταν μια κατάσταση που έχει αποτυπωθεί στο μυαλό του και δεν σβήνεται, όπως και η σχέση του με την υπόλοιπη οικογένεια και τον ξεχωριστό τρόπο με τον οποίο έμαθε να αντιμετωπίζει τον κόσμο. Όντας παιδί μιας γενιάς καταπιεσμένης και γεμάτης παρωπίδες, ο Χρήστος έμαθε να αναγνωρίζει τα θετικά του «άσπρου» αλλά ταυτόχρονα τις καλές επιδράσεις του «μαύρου».
Το γεγονός ότι μπόρεσε να φύγει προς το εξωτερικό και όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά να ζήσει σαν κανονικός άνθρωπος τον γαλούχησαν με γνώσεις και βιώματα που ελάχιστοι έχουν να μοιραστούν. Κάτι τέτοιο έχει κάνει και στα βιβλία του με τίτλους «Οι Λαδιάρηδες» (Εκδόσεις «Πρωτοπορία») και «Το Παραστράτευμα» (Εκδόσεις «ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΑΛΗ») όπου ανοίγει τα «χαρτιά» της ζωής του.
Πέρα όμως από αυτό, ο Χρήστος Τζουρντός είναι αρκετά εκσυγχρονισμένος τύπος για την ηλικία του. Όπως έγραψα παραπάνω έχει μετατρέψει κάθε σπιθαμή του σπιτιού του σε γυμναστήριο, μαγειρεύει τη δική του τροφή και ταυτόχρονα γυμνάζεται, πολλά απογεύματα σερφάρει στο ίντερνετ με τον υπολογιστή ενώ για να βρεθούμε συνομιλήσαμε μέσω Viber.
Ωστόσο δεν είναι αυτό το πιο «σύγχρονο» κατόρθωμά του. Αυτή τη στιγμή δουλεύει για να κατέβει σε αγώνες bodybuilding με σκοπό να συμμετάσχει σε διεθνείς επιδείξεις κερδίζοντας τον τίτλο του μεγαλύτερου ηλικιακά διαγωνιζόμενου στην ιστορία, κάτι το οποίο θα τον βάλει αυτόματα στο Βιβλίο Guinness. Ταυτόχρονα όμως κέρδισε και μια ανεπίσημη-ελληνική πρωτιά, την οποία απέκτησε μετά από ένα ατύχημα ψαρέματος. Εκεί έκανε μια αναπάντεχη γνωριμία…
Μία μέρα λοιπόν που ψάρευα, αποφάσισα να χωθώ μέσα στα βράχια για να πιάσω ένα χταπόδι. Στην προσπάθειά μου όμως να το πιάσω έκανα μια ουλή στο κεφάλι, οπότε προκειμένου να γλιτώσω τα νοσοκομεία, πήγα σε έναν δερματολόγο να μου το φτιάξει και από εκεί βρέθηκα στο Ιατρικό Κέντρο Μεταμόσχευσης και Αποκατάστασης Μαλλιών Αθηνών, «Dr. Παπαγγελόπουλος Hair Transplant Clinic. Εκεί γνωρίστηκα με τον Δερματολόγο - Δερματοχειρουργό, Γιάννη Παπαγγελόπουλο. Όταν λοιπόν με είδε και του είπα την ηλικία μου, νόμιζε ότι του «έκρυβα» χρόνια, αλλά από την αντίθετη. Αρχίσαμε να μιλάμε λίγο και βρήκαμε κοινά για τη γυμναστική. Με κοίταξε καλά και τότε μου έκανε μια πρόταση.
Με ρώτησε αν ήθελα να πυκνώσουμε το μαλλί το οποίο είχε αραιώσει στην πίσω πλευρά του κεφαλιού. Εγώ παραξενεύτηκα λίγο γιατί δεν είχα καμία εικόνα για το πώς λειτουργούν αυτές οι καταστάσεις ενώ στην αρχή σκεφτόμουν ότι πολλοί θα γυρίσουν να μου πουν ότι κάθομαι και σπαταλάω αδίκως χρόνο και χρήμα σε κάτι τέτοιο.
Σκέφτηκα όμως πως εκτός από το κορμί αξίζει να επενδύσω και στην εμφάνισή μου. Οπότε αντί για όλα τα λεφτά που δίνουν οι φίλοι στο στοίχημα, το φαγητό ή το αλκοόλ, εγώ τα επένδυσα στο μαλλί μου. Συν τοις άλλοις, ο κύριος Παπαγγελόπουλος μου είπε πως θα κατακτούσα μια μεγάλη πρωτιά εάν προχωρούσα στην εμφύτευση του μαλλιού, καθώς ο μεγαλύτερος που έχει κάνει εμφύτευση στην Ελλάδα ήταν 81 ετών. «Γιατί όχι;», σκέφτηκα και τελικά το έκανα.
Στον κύριο Παπαγγελόπουλο συνάντησα απίθανη ευγένεια, πολύ καλή οργάνωση, στη διαδικασία ούτε πόνεσα και είμαι πραγματικά ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα.
-Με το bodybuilding πώς γίνεται να ασχολείσαι μέχρι τέτοια ηλικία;
Κοίταξε, εγώ το έχω εύκολο να κάνω τις πόζες που απαιτεί το άθλημα στους αγώνες. Ένα χρόνο προπόνησης και προετοιμασίας χρειάζομαι και είμαι έτοιμος.
Εγώ θέλω να πάω σε διεθνείς αγώνες ως guest πόζα. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να συμμετάσχω στην Ελλάδα. Βγαίνουν αρχικά πάντα οι κανονικοί διαγωνιζόμενοι, ύστερα οι over 40, 50. Στα 65 δεν υπάρχει να κατεβαίνει κανείς.
Πρέπει να αποδειχτεί ότι έκανες αγώνα και η επιτροπή να σε κάνει master over 80. Eπομένως στόχος μου είναι να πάω σε ελληνικούς αγώνες και ύστερα στους διεθνείς. Κοιτάζοντας τον παγκόσμιο πρωταθλητή στην ίδια κατηγορία με μένα, θεωρώ ότι δεν έχω περιθώρια ήττας, τουλάχιστον γνωστοί και φίλοι μου λένε ότι τον έχω τσεπάκι μου. Αν κερδίσω θα είμαι ο μεγαλύτερος σε ηλικία αθλητής όλων των εποχών που κερδίζει σε διεθνείς αγώνες.
Αλλά όπως είπα, το ότι κάνω bodybuilding ακόμα είναι μια ψυχοθεραπεία για μένα. Μου αρέσει να γυμνάζομαι και να συνεχίζω να έχω αυτονομία στην ηλικία μου. Θα το πιώ το κρασάκι μου με τους φίλους μου, αλλά ταυτόχρονα δεν θα ξοδεύω όλα μου τα λεφτά σε τσιγάρα και διάφορα άλλα που θα μου κάνουν κακό στον οργανισμό. Όλα αυτά δηλαδή που κάνουν αρκετοί άνθρωποι από τον κύκλο μου στην ηλικία μου. Άμα βάλεις στο μυαλό σου ότι θες να έχεις καλά μελλοντικά γεράματα, τότε επένδυσε σε αυτό και δεν θα χάσεις.
Κάπου εδώ τελειώνει και η κουβέντα μας με το Χρήστο Τζουρντό. Ο άνθρωπος, κύριος όπως είναι, με πηγαίνει μέχρι την εξώπορτα και με χαιρετάει όπως ακριβώς με υποδέχτηκε. Με το χαμόγελο και τη θετική ενέργεια που λίγοι 83άρηδες (ίσως είναι ο μόνος) μπορούν να έχουν. Υπάρχει πιστεύεις άλλος στην ηλικία του που μπορεί να έχει τόση ενέργεια και διάθεση για ζωή από εκείνον; Δύσκολο.
Πηγή: Ratpack.gr
0 Σχόλια